Japoński miecz (szabla) oficerski Kyū guntō
Japonia, wyprodukowany w latach 1900-1934.
Wymiary:
- długość całkowita w pochwie: 86 cm,
- długość głowni (od kissaki do jelca): 68 cm.
Kyū guntō (旧軍刀, stary miecz wojskowy) to pierwsza regulaminowa broń sieczna armii japońskiej. Jej produkcję rozpoczął generał Murata Tsuneyoshi (1838–1921), który wcześniej produkował karabiny. Miecze kyū guntō używane były przez armię japońską w latach 1875-1934, stosowane były podczas wojny chińsko-japońskiej (1894–1895) i rosyjsko-japońskiej (1904–1905). Miecze kyū guntō miały przypominać europejskie i amerykańskie szable z tego czasu, przede wszystkim poprzez zastosowanie jelca kabłąkowego (tak zwanej Gardy D-kształtnej) oraz chromowanej pochwy (saya). Około 1900 r. weszły do użycia pochwy stalowe, oksydowane, takie jak przy oferowanym egzemplarzu. Pomimo zaprzestania produkcji w 1934 r. miecze kyū guntō użytkowane były także w późniejszym okresie. Około 1945 uzupełniono nimi braki w wyposażeniu oficerów, których liczba pod koniec wojny wzrastała. Rękojeści wykonane w stylu "zachodnioeuropejskim" zastępowano mocowaniami nawiązującymi do tradycji samurajskich (Shin guntō - nowy miecz wojskowy, jako wyposażenie regulaminowe od 1935 r.).
